Een half jaar geleden kregen we een hamster. Een collega ging terug naar de Verenigde Staten en het meenemen van een huisdier was niet toegestaan of te duur of te onhandig. Zoiets. Ze zat er nogal mee en toen mijn dochter (8) het verhaal hoorde, was de oplossing snel gevonden. De naam Jemima werd overboord gegooid en Lichtje werd geboren.

Voor degenen die nog nooit een hamster hebben gehad: ze houden van rennen. Daarom hebben ze een rad in hun kooi staan, waar ze ’s nachts kilometers op afleggen. Je geeft ze elke dag te eten. De kooi verschoon je één à twee keer per week. Niet veel werk voor een huisdier en ze geven een hoop gezelligheid. Als ze wakker zijn, tenminste. De eerste maanden bemoeide ik me niet zoveel met Lichtje. Mijn dochter zorgde voor het eten en drinken. Mijn vrouw begeleidde alle kinderen uit de buurt die werden opgetrommeld als de kooi moest worden verschoond. Na afloop lag ze dan uitgeput op de bank, maar het liep allemaal wel, leek mij zo.

Op een dag werd ik bij mijn vrouw geroepen. Ze wilde graag twee dingen met me bespreken. Dat betekent bij ons thuis meestal niet veel goeds. Ze maakte  zich zorgen over een kale plek op de rug van Lichtje. Volgens haar zat onze hamster letterlijk niet goed in haar vel. Of ze er mee naar de dierenarts zou gaan. Het tweede punt was dat ze zich niet kon herinneren dat we hadden afgesproken dat alleen zij en onze dochter de hamster zouden verzorgen en wanneer ik dacht ook eens wat te gaan doen.

We spraken af dat ik de grote kooiverschoning in het weekend voor mijn rekening zou nemen. En dat ik wat vaker met Lichtje zou spelen. Vanaf dat moment pakte ik haar elke avond even op, nam haar mee naar de bank en liet haar door mijn handen en over mijn armen lopen. We voerden goede gesprekken. Ik liet haar het huis zien. Af en toe kreeg ze wat extra pitjes van me. En deze op het oog kleine dingen zorgden bij ons allebei voor grote veranderingen.

Bij Lichtje verdween de kale plek al snel. Blijkbaar was dit precies wat ze nodig had om zich weer goed te voelen. Het effect op mij was dat ik door de aandacht die ik haar gaf, verbinding met haar begon te voelen. Ik bezag haar anders. Het was niet meer gewoon een dier in een kooi, maar een levend wezen: zachtaardig en nieuwsgierig. Ze was niet meer op afstand, maar heel dichtbij.

Alles wat je aandacht geeft groeit. Het geven verandert niet alleen de ontvanger, maar ook jou als degene die geeft. Er ontstaat verbinding. Dit geldt volgens mij zowel voor mensen als voor dieren, dingen, plannen, dromen en gedachten. Aandacht geven aan de goede dingen kan iets moois in beweging brengen. Zoals bijvoorbeeld de vriendschap met een hamster.